သုတ္သုတ္ႏွင္္ေနတဲ့ နိစၥဓူ၀ေျခလ်င္ခရီးမွာ တစ္ေယာာက္ေယာက္ရွိမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတာရင္စိမ့္ လႊမ္းျခဳံ
ႏြမ္းပုံ ျမင္ခဲ့...။
တကုိယ္ရည္ တကာယလမ္းေတြကုိစိတ္ျပဴတင္းေပါက္ကေနစြန္႔ထုတ္ပစ္လုိက္...။
ရုိးသားစြာနမ္းရႈိက္ဖုိ႔ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းခဲ့ေလေသာ နန္းထုိက္ေတာ္၀င္သူေလး...။
ေတြးေတြးရင္းရင္ေလးလာခဲ့ရ။
ေႏွာင္ၾကိဳးျပတ္ ေမတၱာငတ္ခဲ့ေလသူမုိ႔ ကိုယ္ဟာမင္းကို ၀ံ့၀ံ့စားစားမရွိခဲ့ဘူး....။
တစ္ေန႔ေ၀းရမယ္ဆုိတာကုိလည္း ၾကိဳေတြး၀န္ေလးမိပါရဲ႕...။
စိတ္ခံစားမႈဆူးခ်က္ေတြကသုိသုိသိပ္သိပ္နင့္နင့္နဲနဲ...။
အခ်စ္ေရးမွာ ကုိယ္ဟာ ၾကမၼာ၀ဋ္ေၾကြးေတြနဲ႔ ေသေဘးကပ္ဆုိက္သူ။
အကုသုိလ္ၾကီးမားလုိက္ပါဘိ ညီမေလးရယ္...။
ရင္ဗေလာင္ဆူ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေသမယ့္ရက္က တျဖည္းျဖည္းပုိနီးလာသလုိပါပဲ...။
ေလးညွဳိ႕ကို ထမ္းျပီး သက္တန္႔ကုိ ေမွ်ာ္ရည္ခြင့္မွာ ေမာလ်စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပန္သတဲ့...။
ဘာေၾကာင့္ ကုိယ္ဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ မုိက္လုံးၾကီးေနရတာပါလိမ့္...။
ဖိတ္စင္လာတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကို ကုိယ္ျပန္ရိတ္သိမ္းခ်င္လုိက္တာ...။
အခုေတာ့လည္း ေျခသုတ္ပုဆုိး၊ ေျမြစြယ္က်ဳိးသုိ႔ ခ်စ္သူေျခရင္း
ခ၀ပ္ဆင္းပစ္လုိက္တာ ေသာေသာကုိ ညံလုိ႔...။
ဘ၀ဟာ ယခုထက္ပုိ၍ ပိန္းပိတ္ေအာင္ မမုိက္ေမွာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ မွတ္ယူလုိက္တယ္...။
ကုိယ့္ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာညေနခင္းထဲ ခုန္ဆင္းလာတ့ဲ သမုဒယမ်က္နက္၀န္းေတြထဲမွာ
ေဆာင္းရိပ္...မုိးရိပ္ေတြ ထစ္ျခဳန္းသံေပးခဲ့။
ေႏြျမဴထုထဲ ႏွင္းအတုေတြ ျပဳိဆင္းလာသလုိမ်ဳိး…အဲဒီေလာက္ထိ ညီမေလးဟာ ညင္သာႏဲြ႕ေျပာင္း…
ေဗလု၀နတ္ေစာင္းလုိ ညီမေလးႏႈတ္စကားေတြ ခ်ဳိအီလြန္းပါရဲ႕….
ကုိယ္ မင္းကုိ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ခ်စ္မိသြားပါလိမ့္ကြယ္...။
ေျခစုံပစ္လဲခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ပ်ဳိးခင္းေတြ...။
တစုိက္မတ္မတ္ခ်စ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ရြယ္စူးပစ္လႊတ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးျမွားေတြ...။
ျပန္လည္ရွင္သန္လာေသာ တသက္တာႏုိးထရန္ ခက္ခဲလွတဲ့ေသးႏုတ္သိမ္ဖ်င္းအိပ္မက္ပ်င္းေတြ...။
ကုိယ့္ကုိ တစ္ရြက္ခ်င္းသာ ေျခြခ်လုိက္ပါေတာ့လား ညီမေလးရာ...။
အလြမ္းေတြဟာ အသိတရားကုိ ေသြဖယ္ျပီး ျမဴတခင္းလုိ ရစ္သုိင္းသီေ၀...။
မင္းကသာေသဆုိရင္ ရင္ကဲြက်န္ရစ္ ေသပစ္ လုိက္ဖုိ႔...၊ မင္းကသာေၾကြဆုိရင္
မုိးတစ္စက္ခ်င္း...
ေႏြတစ္ရြက္ခ်င္း...
ေဆာင္းတကြက္ခ်င္း...
လွ်ပ္တပ်က္ အတြင္းမွာေၾကြပစ္လုိက္ဖုိ႔...ကုိယ္ဟာ ရင္ဆုိင္အားေမြးထားခဲ့...။
အသည္းကဲြေတာ့မယ္လုိ ႔ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေသာ နမိတ္ပုံ ၾကမၼာရိပ္မ်ား...။
ကုိယ္ဟာ သိ၀ိနကၡတ္နဲ႔မ်ား ယွဥ္ေမြးခဲ့ေလေရာ့သလား...။
ေနမွ မျမင့္ေသးပါဘူးအခ်စ္ရယ္...ကုိယ္ကေတာ့ အရူးရင့္ခဲ့ျပီ...။
ကုိယ့္အသည္းတျခမ္းဟာ လြင့္စင္ခါယမ္း ကႏၱရၾကမ္းကုိ ေျခဗလာ၊
ထီးမပါ ျဖတ္သန္းရေတာ့မွာေပါ့...။
ဘ၀ရဲ႕လက္က်န္မွတ္တမ္းကို ေဒါမနႆေတြနဲ႔ စိတ္ႏြမ္းကုိယ္ပန္း မေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး...။
သံေယာဇဥ္ေတြကုိ ခ၀ါခ်လုိက္ေတာ့ ညီမေလးေရ...။
ကုိယ့္ေသာကနဲ႔ ကုိယ္ လိပ္ျပာလုံခဲ့ပါ့မယ္...။
ညီမေလးရဲ႕ အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္ထဲက “လင္းသက္” ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိ ေဖါက္ထုတ္ထားခဲ့လုိက္…။
ညီမေလး ကမယ့္ ဆက္ရန္က်န္ အိပ္မက္ဇာတ္၀င္ခန္းေတြထဲမွာ ကုိယ္လုိေကာင္ကုိ
ဆင္ဆာျဖတ္ထားခဲ့လုိက္စမ္းပါ့...။
မလိမ္မာတခါမုိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ပဲ ရင္၀ယ္ပုိက္လုိက္ပါေတာ့မယ္...။
ကုိယ့္အခုိးနဲ႔ကုိယ္ ညဳိ႕ေမွာင္အုံမႈိင္း...ကုိယ့္ၾကမၼာရုိင္းခဲ့ျပီ....။
လြမ္းေတာ့ လြမ္းတာေပါ့ ညီမေလးရာ...။
ဒါေပမယ့္ ညီမေလးလုိ ပင္ျမင့္တင့္စံ အာကာပ်ံတဲ့ ပန္းကေလးကို
ကုိယ့္ေၾကာင့္ မႏြမ္းေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး...။
ကုိယ့္ဇာတာကုိယ္ ဖာဖာေထးေထးေျပာရမယ္ဆုိရင္ “ရည္စူးလုိက္…
ေ၀းလြင့္လုိက္” နဲ႔ ဘယ္လုိ နကၡမ်ဳိးနဲ႔မ်ား စန္းယွဥ္တည္႔မတ္ ရပါ့…။
ေ၀းၾကမယ္ ညီမေလးေရ…။
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္...။
ကုိယ့္ရဲ႕ ေႏြခ်ဳိေတးေလးကို ေၾကကဲြခံစား ကုိယ္ထားခဲ့ပါရေစ…။
ညီမေလး သတိရရင္ မက္ေဆ့ခ်္ပုိ႔လုိက္ေပါ့...။
ညီမေလးကို လြမ္းမိရင္လည္း ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္ မက္ေဆ့ခ်္ရိုက္လုိက္ပါ့မယ္...။
ညီမေလး ဘ၀ သာယာ ျငိမ့္ေညာင္းပါေစေၾကာင္း....ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလွ်က္-
(လင္းသက္)
၁၇-၃-၂၀၁၃ ရက္ေန႔၊ မနက္ (၁း၂၃) နာရီ။
No comments:
Post a Comment