အိပ္မက္ေတြက
တစ္ေန႔လုံးေျခာက္လွန္႔လာေတာ့
စိတ္ကုိ အဆာသြပ္ဖုိ႔မလြယ္ဘူး….
တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ အာရုံမွာ
ကၽြန္ေတာ့ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္
မႈန္ပ်ပ်ျမင္ေနရတယ္….
ႏွင္းမွမရွိေတာ့ပဲ
ဘာေၾကာင့္ ကုိယ္က
စိမ္းလန္းေနရဦးမွာလဲ
အဲဒီရာသီေပၚ အလြမ္းေတြကုိ
မုန္းတယ္….
ၾကည္႔ေနရင္း
ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္သြားတဲ့အလင္းဟာ
ဒုကၡခ်ည္းပဲလုိ႔ သိလုိက္ရေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
သံေယာဇဥ္ေတြကို လွဲသိပ္ပစ္ဖုိ႔ၾကိဳးစားတယ္…..
ေနာက္ဆုံးက်ည္ဆန္ဆုိတာ
မနက္ျဖန္ေတြကုိ
အသက္ဆက္မယ့္ေဆး…
ကုိယ္ကေတာ့
ဘယ္သူေပးေပး
ယူရလိမ့္မယ္….
ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္….
အစကတည္းက
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးမၾကိဳဆုိမိတာမုိ႔
ေအးတိေအးစက္
ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္….
ကၽြန္ေတာ္က
ကုိယ့္ေသာကနဲ႔ကုိယ္
အနည္ထုိင္ရတာကိုမွ
မုိက္မုိက္မဲမဲ ႏွစ္ျခဳိက္တတ္တဲ့ေကာင္ပါ…
စမ်ဥ္းနဲ႔ ဆုံမွတ္အၾကား
ခ်ိန္သားကုိက္ တာမထြက္ႏုိင္မွေတာ့
ရုိးရုိးသားသား လဲြလုိက္ၾကရုံေပါ့….
လမ္းခဲြၾကပါစို႔ကြယ္....
စိတ္ဓါတ္ေတြ ေနာက္ျပန္ မညြတ္ခင္
အံၾကိတ္ဆင္ျခင္ရေတာ့မွာေပါ့…
ကၽြံသြားတဲ့ဆႏၵေတြကုိ
ရိတ္သိမ္းထားတယ္ဆုိေပမယ့္
သဲသဲကဲြကဲြမရွိတဲ့
အနာဂါတ္အတြက္
ေၾကကြဲတယ္ဆုိရုံေလး
ဘယ္အလြမ္းနဲ႔မဆုိ
သဟဇာတျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္….။ ။
လင္းသက္
(၄.၁၀.၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment