"ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး"

UMFCCI ေရွ႕က ျဖတ္ေလၽွာက္လာတယ္
သူနာျပဳတကၠသုိလ္ေရွ႕က ျဖတ္ေလၽွာက္လာတယ္
2015 ကုိ ျဖတ္ေလၽွာက္လာတယ္...
ဒီအခ်ိန္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ညနဲ႔ "ကက" ကလြဲၿပီး
တစ္ျခားဘာမွ မရွိဘူး...

ကုိယ့္လက္ထဲမွာ 8.6 ဘီယာတစ္ဗူးကုိ
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ျဖစ္ညႇစ္ထားတယ္...

ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ တျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေအာင္
ျဖစ္ညႇစ္ထားတယ္...

ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ေခ်ာက္နဲ႔ ေျငႇာင့္လြဲၿပီး
တစ္ျခားဘာမွ မရွိဘူး...

ကုိယ္ဟာ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဂ်င္းတစ္စုံကုိ
ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ဝတ္ထားတယ္...

ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အနာဂါတ္ကုိ
က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ဝတ္ဆင္ထားတယ္...

ကုိယ့္ဖေနာင့္မွာ ျမႇားဒဏ္ရာကလြဲၿပီး
တစ္ျခားဘာမွ မရွိဘူး...

ျဖဴနီၾကားအဂၤေတေပၚ ေျခစုံပစ္တင္လိုက္တယ္...

8.6 ကုိ ေဖာက္ၿပီး ေတာ္ဝင္စင္တာက
အိပ္တန္းျပန္ေလးေတြကုိ ေငးၾကည့္ျဖစ္တယ္...

ကုိယ့္ဘဝကုိ ကုိယ္ေဖာက္ၾကည့္ေတာ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ နီးၿပီဆိုတဲ့အသိကလြဲၿပီး
တစ္ျခား ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး...

-လင္းသက္-

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္သူမွ မေျပာတတ္တဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္တယ္

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ဟာ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ေသာ့ခေလာက္ျဖစ္တယ္...

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လုိ ဖ်ားေယာင္းမႈနဲ႔မွ လာဖြင့္လုိ႔ မရဘူး...။

ရာသီလက္တံဟာ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်က္ခ်က္နဲ႔

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အသက္ကုိ ပါးလ်က္၊ နားလ်က္လုပ္လြန္းတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ျပဴတင္းတံခါးကုိ ဒီအတုိင္းဖြင့္ထားရင္ေတာင္မွ

ဟင္းလင္းပြင့္ခ်င္ေနတဲ့ ေကာင္ဆုိပါေတာ့...။

တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္...

ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုမွ မသိေတာ့ဘူး...။

ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ

ျပားျပားေမွာက္ေနတယ္...။

ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးသလား...

ထမင္းရည္ပူ အေလာင္မခံႏုိင္လုိ႔ သုိးလုိက္ရတဲ့ သိကၡာအေၾကာင္းကုိ...။

ကၽြန္ေတာ့္မာနဟာ ကၽြန္ေတာ့္မာယာထက္ ပုိထူထဲတယ္...

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပါးပါးလႊာလႊာ လာလီွးၾကစမ္းပါ...။

ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္သက္ျပင္းနဲ႔ ေရႊ႕ခဲ့တယ္ဆုိတာ

ကၽြန္ေတာ့္ဒုိင္ယာရီထဲက ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ျမင္ကြင္းေတြကုိေတြ႕ရင္

ခင္ဗ်ား နားလည္ဖြယ္ရွိမယ္...။

ကၽြန္ေတာ့္နတ္ျပည္ဟာ ခင္ဗ်ား ငရဲထက္ ကုိး၊ ဆယ္ဆ သာတာေပါ့...။

ခင္ဗ်ား ျမင္လား...

ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ကုိ

ခင္ဗ်ား ျမင္သလား...

ေရခဲေသတၱာထဲက ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလုံးကို

ခင္ဗ်ား ျမင္သလား...

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရန္လုိၿငွဳိးေတးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ခင္ဗ်ား ျမင္သလား...

ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာမွာ ေခြလိပ္ထားတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြကုိ

ခင္ဗ်ား ျမင္သလား...။

ခင္ဗ်ား မျမင္ဘူးဆုိရင္

ခင္ဗ်ားန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္အၾကား စကားမ်ားစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့...။

ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာမရွိတဲ့ ခင္ဗ်ားနားလည္မႈကုိ ထမ္းၿပီး

ကၽြန္ေတာ့္စာမ်က္ႏွာေပၚက ထြက္သြားလုိက္ပါ...။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ေလာကလုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့

ကုိယ့္ေျခဖ၀ါးေအာက္ ကုိယ္ ျပားျပားေမွာက္ေနလုိက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္...။

(လင္းသက္)

၁၅.၄.၂၀၁၅

လြိဳင္ေကာ္

ေႏြခံစားမႈ

ကုိယ္က ျမဴမႈန္ ေဆာင္းႏွင္းလုိ
ထစ္ခနဲဆုိ ေအးခဲခ်င္ေနတဲ့ ေကာင္မ်ဳိးမဟုတ္လား...။

ကုိယ့္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ကုိယ္ သက္ျပင္းေလး တစ္ငုံစ၊ ႏွစ္ငုံစ
ကုိယ္စီ ကုိယ္ငွ မ်ဳိခ်ျပရုံနဲ႔ေတာ့
ေဟာဒီ ေႏြဟာ မီးထ မေတာက္ေလာက္ပါဘူး...။

ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေလာက္
ေႏြမေရာက္ခင္ အက္တဲ့ ရင္
ဘယ္မွာမွ ျမင္ရမယ္ မထင္ဘူးဆုိေတာ့...။

ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္သာဆုိရင္
ဒီေနရာမွာတင္ တေ၀ါေ၀ါရြာခ် ပစ္လုိက္ၿပီ အခ်စ္ေရ...။

(လင္းသက္)
စေနေန႔ည၊ ၁၀ နာရီ၊ ၅၆ မိနစ္၊
၁၉-၄-၂၀၁၄

ကၽြန္ေတာ္ဟာ စုန္းတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္

 

ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္စုန္းျပန္ျဖစ္ဖို႔
ေသြးသစ္ေလာင္းခဲ့သူ ျဖစ္တယ္...

ဒီကမၻာမွာ
ခင္ဗ်ားေလာက္ မုိက္မဲသူ မေတြ႔မခ်င္း
ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိပဲ စုန္းကုိက္ရေတာ့မွာေပါ့...

ကၽြန္ေတာ့္ အၿငိွဳးအေတးဟာ
ခင္ဗ်ားကုိ မီးဟုန္းဟုန္းထေစတဲ့ က်ိန္စာျဖစ္လာလိမ့္မယ္...

ကၽြန္ေတာ့္စကားဟာ ခင္ဗ်ားအမွားကို
ဓါးနဲ႔ ေထာက္ထားသလုိဆုိတာ ခင္ဗ်ားေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ဘူး...

ေန၀င္ခ်ိန္ ေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ်ဆုိ
ခင္ဗ်ားညကုိ ကၽြန္ေတာ္ အဆိပ္ခတ္ စ ခတ္ၿပီ...

ခင္ဗ်ားရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲမွာ...

ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္အမိန္႔အတုိင္း
ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားဘ၀နဲ႔ ခင္ဗ်ား ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္လာမယ္...

ခင္ဗ်ားအာရုံကုိ
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ လွမ္းညွိဳ႕ပစ္လုိက္ရင္
ခင္ဗ်ားဟာ ကုန္းေပၚက ငါးတစ္ေကာင္လုိ
ဖ်တ္ဖ်တ္လူး သြားမယ္...

ခင္ဗ်ား ပုံရိပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္နဲ႔ ဖိတ္စင္ပစ္တာမ်ဳိးလည္း
တစ္ခါ တစ္ရံ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္...

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး
ဘယ္အမုန္းနဲ႔မဆုိ ေတာင္ေလာင္ရဲတ့ဲ စုန္းတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္...

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သုတ္သင္ဖုိ႔
ဘယ္သူေတာ္၊ မသူေတာ္မွ မစြမ္းရဲေသးဘူး....

ခင္ဗ်ားက ဘာမုိ႔လုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လႈပ္ႏႈိးရဲတာလဲ...

ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လုိက္ရင္
ခင္ဗ်ား အသက္ေပ်ာက္သြားမယ္ဆုိတာ မယုံဘူးလား...

ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားလုိ ေကာင္မ်ဳိးကုိ
ျပဳစားခဲ့တာ ဆယ္ႀကိမ္မက ေတာ့ဘူး...

ဒါနဲ႔ေတာင္မွ ခင္ဗ်ား မယုံေသးဘူးဆုိရင္...

ခင္ဗ်ားဘ၀ေျပးလမ္းကုိ
ကၽြန္ေတာ္ လဲႊေခ်ာ္ပစ္လုိက္ရမလား...

ခင္ဗ်ား ဦးေႏွာက္ကုိ
ကၽြန္ေတာ့္ လက္သည္းနဲ႔ ျခစ္ထုတ္ပစ္လုိက္ရမလား...

ခင္ဗ်ားအိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ့္၀ကၤပါလုိ
ညြတ္ေကြး ရႈပ္ေထြးပစ္လိုက္ရမလား...

ခင္ဗ်ား ေနာက္ေက်ာေပၚ
ကၽြန္ေတာ့္ ေကာက္က်စ္မႈေတြ ထုိးစုိက္ပစ္လုိက္ရမလား...

ခင္ဗ်ားရဲ႕ လူအေရခံြကုိ ခၽြတ္ၿပီး
ေျမေခြးအသြင္ ျပန္ေျပာင္းေပးလုိက္ရမလား...

ခင္ဗ်ားစာမ်က္ႏွာေပၚ
မင္နီေတြ ရဲဗေတာင္းခတ္ေအာင္ ေမွာက္ခ်ပစ္လုိက္ရမလား....

ခင္ဗ်ား ေခါက္ထားတဲ့ အတိတ္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ဖ၀ါးစာ တူးေဖၚျပလုိက္ရမလား...

ခင္ဗ်ား ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲကုိ
ခင္ဗ်ား အရွက္တကဲြစာ ကၽြန္ေတာ္ လွန္ျပလုိက္ရမလား...

ဒါမွမဟုတ္...
ခင္ဗ်ား အသုိက္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ မီးၿမိွက္လုိက္ရမလား
လြန္ခဲ့တဲ့ (၅)ႏွစ္က မိသားတစ္စုလုိ...

ခင္ဗ်ားတစ္ကုိယ္စာေတာင္ အေလာင္မခံရဲပဲ
သူတစ္ပါးစိန္နားကပ္န႔ဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ပြင့္ျပ မေနစမ္းနဲ႔...

အဲ့ဒါနဲ႔မွ မလုံေလာက္ေသးဘူးလား...

ခင္ဗ်ား ငါးပါးေမွာက္သြားေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ သစၥာျပဳလုိက္ေတာ့မယ္
ကၽြန္ေတာ္ စုန္းေတာက္တာဟာ
ခင္ဗ်ား လည္ေခ်ာင္းေသြးေသာက္ဖုိ႔အတြက္လုိ႔...

ခင္ဗ်ား မေၾကာက္တတ္ဘူးဆုိရင္
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္...

ခင္ဗ်ား ေျခရာကုိ
ေမွာ္လြယ္အိပ္ထဲ ေကာက္ထည့္ထားတဲ့
စုန္းတစ္ေကာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္တယ္...။ ။

-လင္းသက္-
(25-4-2014)
12:12 AM

မင္းဟာ ကုိယ္မဖတ္လုိက္ရတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းျဖစ္တယ္

ကမၻာေျမႀကီးက ကုိယ္တုိ႔ကုိ ထမ္းပုိးထားသလုိမ်ဳိး
ကုိယ္ကလည္း မင္းရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာဒုကၡေတြကုိ
ႏွလုံးသားနဲ႔ သိမ္းထုပ္ ထမ္းပုိးထားခ်င္မိရဲ႕..

အခုေတာ့လည္း စုိက္ပ်ဳိးလုိ႔မွ အားမရေသးဘူး
ငါ့မွာ တေ၀ါေ၀ါ ခုတ္လွဲ ခံလုိက္ရ…
 
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရသူေတြထဲမွာ
ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာၿပီးရင္
ငါဟာ အညံ့ဆုံး ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တယ္…

ေတာင္စြယ္မွာ ေနမကြယ္ေသးခင္
ရထားၾသဥသံက ေစာလြန္းပါရဲ႕ကြယ္…။

-လင္းသက္-
၃-၅-၂၀၁၄

ေခါင္းစဥ္မဲ့ သတၱိ

လူေတြ…လူေတြ…
ညွီနံ႔ေတြ တလူလူနဲ႔ ေျပးလႊား ခုန္တက္လာၾကတာ
ငါ့မွာ ဟန္ေဆာင္မႈေတာင္ အလႊားလုိက္ကြာက်ရတယ္…

ဒုိးဒုိးဒန္႔ဒန္႔လည္ေနတဲ့ လူ၊ ကမၻာ၊ သံသရာေတြထဲမွာ
ငါတစ္ေယာက္တည္းသာ ဗဟုိခ်က္မဲ့…
အေတြးအေခၚေတြလည္း အသက္မဲ့…
ဒီအတုိင္းဆုိ
ဘယ္ဘက္ရင္အုံမွာလည္း ခံစားခ်က္မဲ့ေတာ့မယ္...

ဒါပဲေလ တံခါးအတုကုိ
ေသာ့အတုနဲ႔ပဲ ဖြင့္ရေတာ့မွာေပါ့…

ပင္လယ္ႀကီးလုိလည္း
ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ မက်ယ္လွဘူးဆုိေတာ့
ခင္ဗ်ားတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ သြန္လုိ သြန္၊ ေမွာက္လုိ ေမွာက္ဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္သတၱိေတြ မီးထ မေတာက္ရဲေသးဘူး…

“ကံၾကမၼာက ကုိယ့္ကုိမွ ေကာက္သင္းေကာက္ က်ီစားရတယ္လုိ႔ကြာ”ဆုိၿပီး
ေလာကႀကီးကုိ ေတာက္ေခါက္ေနလုိ႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိေတာ့
ဒီတစ္ရာသီမွာလည္း
ဒုကၡဆုိးေတြ တာက်ဳိးႏွင့္ဦးေပါ့ကြယ္…။ ။

-လင္းသက္-
(3 May, 2014)

၂၀၀၈ ရင္ခြဲႏွင္း

ေလထဲမွာ တဲြေလာင္းခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒုကၡေတြက
ကုိယ့္နဖူးေပၚ တစ္စက္ခ်င္းျပဳိဆင္းက်လာ...

ေယာရု၀ရဲ႕ မနက္ခင္းေတာင္
ဒီေလာက္ ရႊန္းစုိမယ္မထင္ဘူး...

ကုိယ္ လုလုေထြးေထြး ရႈိက္မက္ေနတဲ့ ရနံ႔ဟာ
ေဟာဒီ ျမဴမႈံႏွင္းခါးေတြရဲ႕ ၾကမ္းကၽြံမႈက စီးျဖာလာခဲ့တာ...

တစ္ခါတစ္ရံမွသာ က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့
စိတ္ႏွလုံးကို ဒီမနက္မွာပဲ ဒုန္းဒုန္းခ်ပစ္လုိက္တယ္...

ၿပီးေတာ့...
တစ္သက္တာလုံး ရႈံးမယ့္ အၿပဳံးကုိ
ႏွစ္ႏွစ္လုိလုိ ကုိယ္ၿပဳံးလုိက္ေတာ့တာပဲ...

အခုဆုိ
ပစလကၡ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ဓါတ္ပုံေလးေတာင္
ကုိယ့္ မ်က္၀န္းေတြလုိ အ၀ါေရာင္သန္းစၿပဳလာ...

အတိတ္ကုိခ်ည္း လွမ္းျမင္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို
အသစ္လဲပစ္ခ်င္တာပဲ သိတယ္...

မာေက်ာခက္ထန္ ကုိယ့္ဟန္ပန္ဆီက
ေဆာင္းရိပ္ေဆာင္းေငြ႔ေတြ လွ်ံထြက္က်ေနသလား...

ဒဏ္ရာဆုိတာ အနာခံႏုိင္သူအတြက္ေတာ့
ပန္းပြင့္ ေၾကြသံပဲ ဆုိပါစုိ႔...

ရင့္ရင့္က်က္က်က္မရွိလွတဲ့ ဘ၀အုိ၊ ဘ၀ပ်က္ႀကီးကုိ
တြယ္ဖက္ေမာရတာ အခ်ိန္ ႏွေမ်ာလြန္းတယ္...

၂၀၀၈ က ၂၀၁၃ ဆီ ထုံကူးရတာ
ရူး ေလာက္ ပါ ရဲ႕...

ကုိယ့္မာနကုိ ဓါးလုိ မေသြးခ်င္ေတာ့ဘူး ညီမေလး...

ကုိယ့္ႏွလုံးသားကုိ ေတးဆုိ ေခ်ာ့သိပ္
တိတ္တိတ္ေလး ေနလုိက္ပါေတာ့မယ္...။

(လင္းသက္)