ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဘယ္လုိ ဖ်ားေယာင္းမႈနဲ႔မွ လာဖြင့္လုိ႔ မရဘူး...။
ရာသီလက္တံဟာ
ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်က္ခ်က္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အသက္ကုိ ပါးလ်က္၊ နားလ်က္လုပ္လြန္းတယ္...။
ကၽြန္ေတာ္က
စိတ္ျပဴတင္းတံခါးကုိ ဒီအတုိင္းဖြင့္ထားရင္ေတာင္မွ
ဟင္းလင္းပြင့္ခ်င္ေနတဲ့
ေကာင္ဆုိပါေတာ့...။
တစ္ခုေတာ့
ရွိတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုမွ
မသိေတာ့ဘူး...။
ကၽြန္ေတာ့္
ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ
ျပားျပားေမွာက္ေနတယ္...။
ခင္ဗ်ား
ၾကားဖူးသလား...
ထမင္းရည္ပူ
အေလာင္မခံႏုိင္လုိ႔ သုိးလုိက္ရတဲ့ သိကၡာအေၾကာင္းကုိ...။
ကၽြန္ေတာ့္မာနဟာ
ကၽြန္ေတာ့္မာယာထက္ ပုိထူထဲတယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ပါးပါးလႊာလႊာ လာလီွးၾကစမ္းပါ...။
ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းကုိ
ကၽြန္ေတာ့္သက္ျပင္းနဲ႔ ေရႊ႕ခဲ့တယ္ဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ့္ဒုိင္ယာရီထဲက
ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ျမင္ကြင္းေတြကုိေတြ႕ရင္
ခင္ဗ်ား
နားလည္ဖြယ္ရွိမယ္...။
ကၽြန္ေတာ့္နတ္ျပည္ဟာ
ခင္ဗ်ား ငရဲထက္ ကုိး၊ ဆယ္ဆ သာတာေပါ့...။
ခင္ဗ်ား
ျမင္လား...
ကၽြန္ေတာ့္
အိပ္မက္ကုိ
ခင္ဗ်ား
ျမင္သလား...
ေရခဲေသတၱာထဲက
ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလုံးကို
ခင္ဗ်ား
ျမင္သလား...
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ရန္လုိၿငွဳိးေတးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ခင္ဗ်ား
ျမင္သလား...
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာမွာ
ေခြလိပ္ထားတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြကုိ
ခင္ဗ်ား
ျမင္သလား...။
ခင္ဗ်ား
မျမင္ဘူးဆုိရင္
ခင္ဗ်ားန႔ဲ
ကၽြန္ေတာ့္အၾကား စကားမ်ားစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့...။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာမရွိတဲ့
ခင္ဗ်ားနားလည္မႈကုိ ထမ္းၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္စာမ်က္ႏွာေပၚက
ထြက္သြားလုိက္ပါ...။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
တစ္ေလာကလုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့
ကုိယ့္ေျခဖ၀ါးေအာက္
ကုိယ္ ျပားျပားေမွာက္ေနလုိက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္...။
(လင္းသက္)
၁၅.၄.၂၀၁၅
လြိဳင္ေကာ္
No comments:
Post a Comment