သမရုိးက်

တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေနတဲ့ အလြမ္းနဲ႔
တဆစ္ဆစ္ကုိက္ေနတဲ့ အေတြးဟာ
တစ္ေန႔တစ္ျခား ရင့္မွည့္ထြားႀကိဳင္းလာ...

အျမီးအေမာက္မတည့္ေသာ ရနံ႔ေတြကုိမွ
ေသြးသားေတာင့္တခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးမ်ား...

ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျမွားတစ္စင္းလုိ
ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ပစ္လႊတ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ကုိ
အေတာင္ခ်ဳိးထားရတာ ခါးသီးသက္မဲ့...
 
ႏွစ္လႊာေပါင္းထားတဲ့ ဘယ္သစ္ရြက္ကုိမဆုိ
အဲဒီက်ိန္စာေတြက စူးကုိ စူးလြန္းတယ္....

ဘယ္ဒဏ္ရာမဆုိ ေသြးထြက္သည္ျဖစ္ေစ
အတြင္းေၾကရုံေလးပဲ ျဖစ္ေစ
ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူးဆုိရင္
ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေအာင္ နာတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲဆုိေတာ့...

ဖယ္ထားလုိက္စမ္းပါ...
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ဆီ ငင္ထားတဲ့
ၾကမၼာဆုိတဲ့ ခင္ဗ်ား ေလး ညဳွိ႕  အုိ ႀကီး ကုိ...

ကံနိမ့္ၿပီ မွ်ားသမွ် ငါးမွ်ားဟာ
ကုိယ့္ကုိပဲ လာျငိႏုိင္လြန္းတယ္...

ဒီအတုိင္းဆုိ
ကုိယ့္သမုိင္း ကုိယ္ျပန္မႈိင္းတုိက္လုိက္ရေတာ့မလုိ...

မနက္ျဖန္ရဲ႕ အပါယ္တံခါးေတြကုိ ဆဲြဖြင့္ၿပီး
အ၀ီစိပဲ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေျပးဆင္းရေတာ့မလုိ...

ထဲထဲ၀င္၀င္ေဖါက္ထြက္လာတဲ့ ေသာကေတြဆုိ
ဘုရားမႀကိဳက္၊ နတ္မႀကိဳက္လည္းပဲ
ကုိယ္ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေမ့ေသာက္ပစ္ေနက်...

ကုိယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကုိယ္ဆုိတာကလည္း
ဘယ္အခ်ိန္၀တ္၀တ္ အသားကုိ က်လုိ႔...

အသစ္စီးရတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကသာ
ဖိနပ္ေပါက္လြန္းတာ...

ကုိယ္က ဒီလုိပါပဲ...
မနက္ျဖန္နဲ႔ ဒီေန႔ကုိ
ကူးခ်ည္၊ သန္းခ်ည္ အိပ္ေငြ႔ခ်တတ္သူၾကီးဆုိပါေတာ့...

ကုိယ္က ဒီလုိပါပဲ...
ထုိးသမွ် ဓါးခ်က္အားလုံးကုိ
ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ၿပီး ျပဳံးျပတတ္သူႀကီးဆုိပါေတာ့...

ကုိယ္က ဒီလုိပါပဲ...
မရဲပဲ ကၽြဲျပဲစီးရတာကုိ မုန္းတတ္သူႀကီးဆုိပါေတာ့...

ကုိယ္က ဒီလုိပါပဲ...
ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိယ့္အလြမ္းနဲ႔
ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ နမ္းတတ္ခဲ့သူႀကီးဆုိပါေတာ့...

ကုိယ္က ဒီလုိပါပဲ...
ပုံၿပင္ႀကိဳက္တဲ့ လူမုိက္ႀကီးဆုိပါေတာ့...

ကုိယ္က ဒီ လုိ ပါ ပဲ...

ကုိယ္က အဲဒီလုိေကာင္မ်ဳိးပါပဲ...

ရိုးရုိးသားသား မုိက္မဲရတာ ဇာတ္နာေပမယ့္
အေမွာင္ထဲမွာ ကန္းျပဖုိ႔ေတာ့
ဘယ္မ်က္လုံးမဆုိ ရဲပါတယ္...။ ။

(လင္းသက္)

၂၅.၈.၂၀၁၃